By Far een van de mooiste boeken die ik tijdens mijn studie theologie heb gelezen! Waarom? Omdat dit boek voor mij de erkenning was van wat voor mij betekenisvol is aan de kerk. Ik heb me nooit echt aangetrokken gevoeld tot die jaren zestig kerk met Max Havelaar standjes in de kerkruimte en de goed bedoelde solidariteitsacties. Daarvoor ging ik niet naar de kerk. Ik erger me ook altijd wanneer mensen de kerk reduceren tot hoeder van normen en waarden. Tjeu van den Berk (1999) spreekt woorden naar mijn hart: “De crisis waarin de huidige kerk verkeert, wordt naar mijn diepe overtuiging niet opgelost door enkel te streven naar een ‘verlicht’ en ‘geseculariseerd’ christendom. Wanneer men zich enkel zou afzetten tegen bekrompen dogma’s, een geknecht geweten zou bevrijden, centralistische gezagsstructuren zou afbouwen, zich zou inzetten voor maatschappelijke bevrijding en ecologische revitalisering, dan betreft dat zaken, die, hoe belangrijk ook, de wezenlijke opdracht van een kerk niet raken, zaken die in principe gemeengoed zijn geworden voor elk modern mens. Je hebt daarvoor geen kerken nodig. De grondreden voor het bestaan van een gemeenschap als de kerk, de eeuwen door, is een mens (ook de hedendaagse dus) te helpen bij het maken van de oversteek van een profane naar een sacrale werkelijkheid. De kerk dient op de eerste plaats een ruimte te zijn voor inwijding in het symbolisch bewustzijn. Zij moet een plek zijn waar een mens geholpen wordt tot religieuze bewustwording te komen.” (p. 180)