Mooie zinnen…zinnen die blijven haken en dagen met je meereizen…Ik schrijf ze op en koester ze. Als een hamster verzamel ik teksten in mijn schriftjes. Soms wat slordig: zonder bronvermelding. Of iets te woest uitgescheurd waardoor er letters wegvallen. Wie mij gelukkig wil zien, betrapt mij op de bank met een kop thee, een stapel oude kranten, een schaar, plakband, een zwarte stift en notebook zonder lijntjes. Het hamsteren van stukjes tekst geeft me het gevoel dat ik een rantsoen aanleg voor noodgevallen en crisistijden. Dat mocht ik mezelf verliezen in een groot verdriet, ik mezelf met behulp van mijn schriftjes uit mijn existentiële leegte kan trekken. Dan hoop ik dat de verzamelde woorden mij redden van de ondergang.

En die mooie zin, die mij nu al dagen vergezelt, luidt: De kunst van het leven is dus soms een beetje ongelukkig durven zijn. …soms een beetje… Geluk is een kwestie van waardevolle en betekenisvolle ervaringen doormaken.. of die ervaringen nu prettig zijn of niet… .(Mayar Tamir trok deze conclusie in haar onderzoek naar geluk. Publicatie stond in de Journal of Experimental Psychology)

In de tijd dat ik veel in Boedapest verbleef, trof mij de melancholische aard van de Hongaren. Het is daar volstrekt normaal om een dagje thuis te blijven van je werk omdat je je ongelukkig voelt. En ook om daar voor uit te komen en het zo te benoemen.  Heel anders dan ik gewend was! Wanneer ik als kind mijn ongelukkigheid deelde, werd die bestreden met oplossingen en relativerende opmerkingen. Allemaal heel lief en goed bedoeld. Maar daardoor leerde ik dat ongelukkigheid er eigenlijk niet mocht zijn.

Naarmate ik ouder word, durf ik steeds een beetje meer ongelukkig te zijn… soms dan, he… en ik weet ook steeds beter hoe! Met een schriftje onder een dekentje op de bank…