Ik plantte een paar minuscule zaadjes in mijn zelfgemaakte papieren kweekpotjes. Sproeide iedere dag liefdevol de aarde nat. Een oefening in vertrouwen en overgave. Ik zag vol verwondering hoe de pluksla het evenbeeld werd van de sla die ik altijd kocht in de supermarkt. Hoe vaak wierp ik niet achteloos zo’n zak sla in mijn winkelwagen? En nu staarde ik eindeloos naar mijn volgroeide teerlingen in mijn koude bak. De oogst viel mij zwaar. Een lege plek in de bak. Geen bewijs meer van al die geschonken aandacht en zorg. Misschien nog maar een dag of wat wachten. Wellicht levert dat een steviger blad op. Of een slak die de krop op eet.
De moestuin. Een oefenplaats van vertrouwen, verwondering en vertwijfeling. Ik leerde er vandaag mijn eerste wijze les: durf te oogsten. Een groene versie van ‘pluk de dag’ en ‘memento mori’.
