Als een gids stond ik afgelopen zaterdag voor de kapel van het monasterium St. Lioba in Egmond. Om mij heen een groepje aandachtige ‘stiltezoekers’, in afwachting van hun eerste ‘Sext‘. Ik vertelde: “Bij binnenkomst wordt er, uit eerbied, naar rechts eerst een buiging gemaakt voor het Heilige Sacrament dat te rusten ligt in een Duif (tabernakel).” Na mijn korte introductie gingen we de kapel in en kwam ik tot de ontdekking dat niet iedereen gebaat was bij de verkregen voorkennis. Want waar was toch die duif? Met subtiele gebaren wees ik naar de duif. Ik zag ongeloof en verbazing. Na afloop kwam het hoge woord eruit: “Een duif? Ik vond het meer een plofkip!
Later op de dag werd deze scene betekenisvol. Ik had namelijk een stiltewandeling gepland. Een wandeling door het prachtige duingebied van Egmond met halverwege een leespauze bij een prachtig vennetje. Ze kregen van mij een tekst uit het boek ‘De smaak van stilte’ van Bieke Vandekerckhove. Deze tekst gaat over de kracht van het niet-weten en onze voortdurende neiging om etiketten te plakken en te oordelen. Niet-oordelen heeft met niet-weten te maken. Want op het moment dat we weten, komen de oordelen. Als ik niet verteld had over de duif en over de buiging, dan had er vanuit het niet-weten een open houding kunnen ontstaan. Een houding van verwondering. Wat gebeurt hier? Een zuster buigt. Maar waarom en waarnaartoe? Wat zou het zijn? Ik neem me voor om volgende keer niets meer te vertellen. Scheelt ook voorbereiding. Bedankt, plofkip!