Hoewel onze huidige samenleving soms anders doet geloven, ben ik ervan overtuigd dat het in het leven niet draait om de vraag ‘ wie ben ik? maar ‘ van wie ben ik?’. De gelukkigste momenten in het leven, zijn de momenten dat je je verbonden voelt met andere mensen of de wereld om je heen. Niet voor niets is verbondenheid een kernbegrip in alle religies (religare = verbinden). Je zou kunnen zeggen dat dit het verlangen is van de ziel van ieder mens. In het dagelijks leven zijn we alleen niet zo gewoon om te luisteren naar dat verlangen van de ziel. En misschien al helemaal niet in organisaties of bedrijven. Daar horen we vooral het Ego (Kijk naar mij!) of het hart (Hou van mij!). Maar als we even bevrijd worden uit dat zelfzuchtige bestaan en opgaan in een groter verband, dan gebeurt er iets bijzonders. Het leven wordt dan in een klap gedrevener en voelt meteen meer als het geschenk dat het is.
Wie een pleidooi houdt voor een inclusieve cultuur in organisaties, houdt wat mij betreft een pleidooi voor een organisatie waarin de ervaring van verbondenheid mogelijk is: het gevoel deel uit te maken van een groter verhaal. Dat betekent dat er in zo’n organisatie meer aandacht moet zijn voor de ‘geestelijke kant’ van het werk, of wel de ‘zin’ ervan. Want met alleen het formuleren van een purpose ben je er nog niet.
