Ineens was het er. Het sluimerde al een tijd. Maar bij terugkomst van vakantie drong het gevoel zich in alle hevigheid aan mij op: het gevoel geleefd te worden. Alles om mij heen leek om mijn aandacht te schreeuwen: de was, mails, het mooie weer, de kinderen, de boodschappen, facebook, werk, nog te lezen boeken en kranten….

In onze 24-uurs economie kan en mag alles altijd en overal. Mijn gevoel de hele tijd van alles te moeten, kwam voort uit een gebrek aan orde. ‘Er zitten gaten in onze seculiere maatschappij’, zegt Alain de Botton. En het gebrek aan orde is zo’n gat. En dan bedoel ik gebrek aan orde inĀ mijn leven. Want mijn overbuurvrouw heeft die orde wel: maandag is wasdag, dinsdag boodschappendag, woensdag vloerendag, etc.. Mijn vriendin in het klooster heeft die orde ook: de getijden. Maar in mijn leven is deze structuur soms ver te zoeken. En dat gaat ten koste van mijn aandacht. En aandachtig leven is voor mij een groot goed. Het is de bron van wijsheid en geluk. Lange tijd had ik een foto in mijn kamer hangen van Dave Brubeck. Zo inspirerend om te zien hoe hij opgaat in zijn pianospel. Voor aandacht is ruimte nodig. Ruimte in je hoofd. En ik heb ooit geleerd: wie grenzen stelt, schept ruimte. Ik wil een begrenzer, net als een vrachtwagen! Voorlopig kan ik weer vooruit met een zelfgemaakte week-orde. Dank je wel overbuurvrouw!