Ik bezoek maandelijks het concertgebouw in Amsterdam en geniet daar iedere keer weer van de entourage, de rijke historie en… gewoon van de spanning van een live-uitvoering. Die spanning ervaar ik de laatste jaren nog meer doordat ik een paar weken van tevoren van het programma een speellijst maak in mijn muziekstreamer. En dan luister ik de muziek vele vele malen, tot het in mijn vezels zit. En ik ervaar dan nog meer verbinding en sensatie bij de daadwerkelijke uitvoering. Alsof alles een extra dimensie krijgt.
Met belangstelling volg ik daarom ook het lectoraat van Micha Hamel. Hij onderzoekt ‘in hoeverre serious gaming kan bijdragen tot het opnieuw aansprekend en relevant maken van het klassieke repertoire, teneinde een actieve luistercultuur te stimuleren die bijdraagt aan een duurzame samenleving’. Vooral dat laatste wekt mijn interesse: Het verband leggen tussen een luistercultuur en een duurzame samenleving.
Ik las ooit ergens dat muziek luisteren het repeteren van emoties is. Wellicht stelt een nog rijkere luisterhouding ons als mens nog beter in staat om onze emoties te onderzoeken en leren kennen. En draagt dat weer bij aan ons empatisch vermogen en dus aan een duurzame samenleving.
